هر انساني ممکن است در موقعيتي از زندگي خود به‌ «اجبار» يا «اختيار»، به ترک يار و ديارش نيازمند شود. اين سفرها مي‌تواند به دليل‌هاي تجاري، امنيتي، خدمت سربازي، تبليغ، مأموريت، تحصيل، تدریس و... باشد. با جدايي از «يار مونس» و «ديار مأنوس»، افراد با رويدادهاي تلخ و شيريني روبه‌رو مي‌شوند. يکي از رخدادهايي که ممکن است بر سلامت تن و روان مسافر و غريب اثر نامطلوب بگذارد و او را از «شادکامي» و غرض مطلوبي که برايش سفر کرده دورکند، «غم غربت»  يا «غربت‌زدگي»  است.

متأسفانه با ‌اينکه غم‌غربت مشکلات فراواني را به فرد، خانواده، جامعه، توليد، آموزش و... تحميل کرده است، اغلب افراد، والدين، مراکز آموزشگاهي، صنايع و معادن، مسئولان پادگان‌ها و... براي سـلامت روان افـراد زيرمجموعـه و خانواده‌هايشان تدابير پيشگيرانه و درمانگرانه‌اي نينديشيده‌اند.